Recenzje #6: Tajniacy, Tajniacy: Obrazki

Wiecie, co stało się dla mnie pierwszą zaletą Tajniaków? To, że może w nich grać dowolna liczba osób, zaczynając od dwójki. Idealne rozwiązanie na imprezę! Zapoznałam się z nimi właśnie przy takiej okazji i od tej pory są oni jednym z moich ulubionych tytułów, jeśli chodzi o gry dla dużej grupy.

Tajniacy to dzieło Vlaady Chvatila, znanego z takich gier, jak na przykład Ciężarówką przez galaktykę lub Pictomania. W Polsce zostali wydani przez wydawnictwo Rebel. Na czas rozgrywki gracze wcielają się w członków siatki szpiegowskiej, a ich zadaniem jest odnalezienie pozostałych agentów.

Jak grać?

Gracze dzielą się na dwie grupy, a każda z nich wybiera swojego szefa. Będą oni naprowadzać swoich podwładnych na odpowiednich agentów. Spośród kart kluczy wybiera się jedną, stającą się podstawą rozgrywki. Klucz dzieli się na 25 pól, a na stole rozkłada się 25 kart z kryptonimami. To właśnie za jego pomocą szefowie sprawdzają, które z kryptonimów – oznaczone kolorem niebieskim lub czerwonym – zostały przypisane agentom jego drużyny. Analizują klucz i porównują go z kartami na stole, po czym przystępują do rozgrywki. Zawsze jedna z ekip ma do odgadnięcia o jeden kryptonim więcej i to właśnie jej lider rozpoczyna partię.

Istota Tajniaków polega na skojarzeniach. Jeśli szef siatki szpiegowskiej widzi, że może połączyć jednym wyrazem należące do jego drużyny kryptonimy, wypowiada to hasło na głos i podaje cyfrę oznaczającą liczbę kart, których ono dotyczy. Przykład: szef czerwonych postanawia określić kryptonimy Pingwin i Lód słowem „Antarktyda”. Mówi więc: „Antarktyda, dwa”. Od tej pory nie może już dawać wskazówek, a czerwoni naradzają się między sobą, zastanawiając się, które z kart powinni wytypować. Gdy podejmą decyzję, ogłaszają to. Jeśli odgadli, co miał na myśli ich szef, na kartach lądują czerwone kafelki. Jeśli się pomylili, są trzy możliwości:

• wskazali kryptonim należący do przeciwników – wówczas kładzie się na nim kafelek w ich kolorze, a tura czerwonych od razu się kończy;
• trafili na jedną z siedmiu niewinnych ofiar – oznacza się ją odpowiednim kafelkiem, a tura czerwonych zostaje przerwana;
• trafili na jedynego w grze Zabójcę – co skutkuje natychmiastową przegraną czerwonych.

Jeśli gracze nie są pewni swojego wyboru, mogą odgadnąć tylko część haseł. Zasada mówi, że w swojej turze można trafić ich tyle, ile wynosi wartość cyfry podanej przed chwilą przez szefa plus jedno dodatkowe z poprzedniego etapu. Rozgrywka trwa do momentu, w którym jedna z drużyn znajdzie wszystkie przypisane do niej kryptonimy.

Ocena

Element główkowania w Tajniakach jest o tyle skomplikowany, że czasami trudno w jakikolwiek sposób połączyć ze sobą choćby dwa elementy. Im mniej zostaje odsłoniętych kryptonimów, tym bardziej trzeba kombinować, aż w końcu nie ma innego wyjścia, jak podawać pojedyncze hasła. Ryzyko pomyłki jest wtedy mniejsze, niestety, spada również tempo odgadywania. To z kolei ułatwia pracę przeciwnikom... Ponadto szefowie muszą cały czas się pilnować, zdarza się bowiem, że po długim myśleniu znajdują genialne skojarzenie… Ale nie zauważają, że wiąże się z nim też karta przypisana przeciwnikom i w ten sposób oddają im punkt! Zadanie przywódcy nie jest więc łatwe. Niewiele lżej mają pozostali gracze – muszą oni odgadnąć, jakimi ścieżkami chodzą myśli szefa. Te potrafią być naprawdę kręte, a skojarzenia odległe i abstrakcyjne.

Gra z jednej strony zmusza do myślenia, a z drugiej może się przy niej zrobić całkiem wesoło. Za każdym razem, gdy grałam w Tajniaków, oznaczało to przekrzykiwanie się przy stole, celowe wprowadzanie przeciwników w błąd, ciągłe podsuwanie im pozornie bezsensownych skojarzeń, które po wyjaśnieniu okazywały się jednak mieć trochę sensu i mieszały w głowach... W odpowiednim towarzystwie jest naprawdę zabawnie! Do tego, ponieważ wszyscy grają równocześnie i mogą wtrącać swoje uwagi nawet poza turą swojej drużyny, nikt nie będzie się też nudził.

– Jedzenie, dwa.

– Nooo… To chyba będą Paluszki, prawda?

– Aha, a co drugie?

– Hej, a może Dania?

– Co ma Dania do jedzenia?

– Nie no, wiesz… Dania. Obiadowe na przykład.

– …cholera, faktycznie.

I tak to wygląda ;). Jest wesoło, trzeba kombinować, przeciwnicy przeszkadzają ze swoimi niby podpowiedziami do tego stopnia, że czasem nawet zdarza im się przypadkowo pomóc! A kiedy znudzi się odgadywanie słów, można przejść na wersję Tajniacy: Obrazki. Tutaj poziom abstrakcji jest dużo wyższy, a co za tym idzie, trudniej wymyślać skojarzenia, choć ilustracji jest do wyboru mniej, niż kryptonimów, bo 20. Za to ile przy tym zabawy! Oba warianty można również ze sobą połączyć. Co więcej, kluczy i haseł do odgadnięcia jest całe mnóstwo, a zmieszanie kryptonimów i obrazków urozmaica rozgrywkę. Trudno mówić o dwóch takich samych partiach, co czyni grę regrywalną.

Tajniacy na pewno umilą niejedną imprezę. Polecam ich także na różnego rodzaju spotkania towarzyskie – na pewno nie będziecie się nudzić, a gra da niejeden powód do śmiechu.