Recenzje #4: Neuroshima Hex 3.0

Znacie to uczucie, kiedy ma się sentyment do jakiegoś starocia, na przykład gry komputerowej? Może być wiekowa, mogliście przegrać w nią dziesiątki godzin i poznać wszystkie możliwe jej scenariusze, ale zawsze będziecie do niej wracać, no bo w końcu to ta niegdyś ulubiona, być może jedna z pierwszych. Ja mam coś takiego z pewną planszówką, a mianowicie Neuroshimą Hex.  Autorem tej gry strategicznej jest Michał Oracz, a wydawcą – Portal Games. Może w nią grać od 2 do 4 graczy. To bodajże czwarty tytuł w mojej kolekcji, stąd przywiązanie i pewne zamiłowanie do niszczenia sztabów moich wrogów ;).

W Neuroshimie Hex gracze kierują armiami postapokaliptycznego świata, należącymi do Molocha, Borgo, Hegemonii lub Posterunku. Armie te walczą ze sobą, starając się zniszczyć wrogie centra dowodzenia i broniąc własnego terytorium. Wygrywa ten, kto na koniec gry albo będzie ostatnim ocalałym, albo dopuścił do najmniejszych uszkodzeń własnego sztabu.

Jak grać?

Każdy z graczy dostaje 35 sześciennych żetonów. Wybierają oni spośród nich swoje Sztaby, umieszczają je kolejno na planszy i ustawiają ich poziom wytrzymałości na 20. Pozostałe elementy odwracają rewersem do góry. Gracz, który położył sztab jako pierwszy, pociąga jeden żeton. Może go zagrać – położyć na planszy – lub zachować do następnej tury. Kolejny gracz pociąga dwa żetony i postępuje analogicznie. Trzeci dobiera trzy, z których jeden musi odrzucić, a pozostałe może zagrać bądź zatrzymać. Od tej pory każdy gracz pociąga trzy żetony i pozbywa się jednego z nich.

Żetony dzielą się na kilka grup:

1. Jednostki – są obdarzone inicjatywą i zadają określoną liczbę obrażeń, atakując we wskazanym na żetonie kierunku. Inicjatywa jednostki określa kolejność ataku w przypadku Bitwy.
2. Moduły – wspomagają jednostki gracza lub osłabiają jednostki przeciwnika.
3. Żetony natychmiastowe – powodują takie efekty, jak na przykład odepchnięcie jednostki przeciwnika lub wywołanie Bitwy.

Gracze wykładają kolejno żetony i wykorzystują wywierane przez nie efekty, zwracając uwagę na to, jakie jednostki (nie tylko własne, ale też należące do przeciwnika), z jaką siłą, w jakiej kolejności i w jakim kierunku będą atakować. W momencie, kiedy plansza się zapełni lub ktoś zagra Bitwę, rozpatruje się jej efekty. Jednostki atakują w kolejności zgodnej z inicjatywą, zadając wrogom obrażenia i zabijając ich lub uszkadzając Sztab przeciwnika. Po rozpatrzeniu Bitwy rozgrywka toczy się dalej do momentu, w którym jeden z graczy pociągnie ostatni żeton (gra kończy się wówczas wraz z końcem rundy – pozostali gracze rozgrywają swoje tury do końca) lub padną wszystkie Sztaby poza jednym.

Ocena

Brzmi całkiem prosto? To prawda. Trzeba jednak zaznaczyć, że działa tu zasada „easy to learn, hard to master”. Nie bez powodu w tę planszówkę gra mnóstwo osób, a tylko niektórzy mogą wybić się w organizowanych regularnie turniejach.

Ciekawym rozwiązaniem w przypadku Neuroshimy Hex jest, jak podpowiada tytuł, zastosowanie sześciokątnych żetonów, kładzionych na planszy o takim samym kształcie. Dzięki temu gracze muszą liczyć się z różnymi czynnikami już od początku rozgrywki – pierwsza ważna decyzja to samo rozmieszczenie Sztabu. Stanowi on bowiem nie tylko serce armii, ale też wspomaga ją specjalnymi zdolnościami – własne jednostki, sąsiadujące ze sztabem, uzyskują dodatkowe bonusy. Z tego powodu nie zawsze ulokowanie go w najmniej dostępnej części planszy będzie najlepszym rozwiązaniem. W ten sposób można albo sobie pomóc, albo zaszkodzić, a wszystko zależy od przyjętej taktyki. Podobnie jest z rozmieszczaniem pozostałych żetonów. Ważne jest nie tylko miejsce, ale też kierunek, w którym się go ułoży. Nieraz trzeba będzie wybierać między możliwością zaatakowania przeciwnika a obroną własnego Sztabu. Niejednokrotnie również zaboli konieczność odrzucenia dobrej jednostki, ponieważ dwa pozostałe żetony będą akurat bardziej potrzebne. Innym razem z kolei ucieszy możliwość zablokowania działań przeciwnika, na przykład za pomocą Sieciarza, paraliżującego wrogie jednostki.

Możliwości jest mnóstwo, a wiele zależy także od samej armii – każda ma swoje mocne i słabe strony. Moloch to typowy tank, którego przewaga polega na wytrzymałości jednostek, Borgo może wiele zdziałać z mobilnością, zaskakując przeciwnika nieoczekiwanymi ruchami, Hegemonia wykorzystuje siłę ataku i sieciowanie, a Posterunek – wysoką inicjatywę, ciekawe moduły i ruchliwość. Na poznanie każdej z nich i pełni ich możliwości trzeba poświęcić trochę czasu, by umieć zarówno posługiwać się nimi, jak i je zwalczać. Sytuacja na planszy stale się bowiem zmienia, ruch, który wydawał się genialny, chwilę później może okazać się nieopłacalny. Dzięki temu, że ciągle coś się dzieje, gracze są zaangażowani w rozgrywkę.

Czy jednak Neuroshima wciągnie każdego? Przyznaję, że mnie bardzo się spodobała. Lubię w niej równowagę między wymaganiem kombinowania a losowością, prostotą zasad i niedługim jak na strategię czasem rozgrywki (około 30-60 minut, zależnie od liczby graczy). Ponadto każda partia przebiega inaczej, dzięki czemu gra nie robi się nudna. Rozumiem więc zapaleńców, którzy potrafią grać w nią codziennie. Moim zdaniem nie trafi jednak do każdego. Może się nie spodobać właśnie ze względu na dużą losowość i to, że czasami dociąg żetonów po prostu uniemożliwia zrobienie czegoś sensownego, odbierając szanse na wygraną. W ostatniej edycji (3.0) poprawiono jeden element mechaniki, wprowadzając zasadę pechowego dociągu – jeśli na rękę trafiły same żetony natychmiastowe, można je odrzucić i pobrać nowe. Mimo to zdarzało mi się rozgrywać partie, w których po dwóch, trzech turach gracz znajdował się na przegranej pozycji nie z powodu kiepskiej taktyki, a właśnie przez pecha w dociągu. Jest to wada Neuroshimy, która może przeszkadzać niektórym fanom gier strategicznych.

Oprócz szczegółów w mechanice poprawiono również aspekt wizualny. O ile poprzedniczka edycji 3.0 nie zachwycała pod tym względem, w nowej wersji podczas rozgrywki można już popatrzeć na naprawdę ładnie wykonane żetony, przedstawiające maszyny i mutanty. Są dużo bardziej szczegółowe, a przy tym estetyczne. Oprócz tego, gdy porównałam stare i nowe grafiki, stwierdziłam, że mimo większej ilości detali lepsza jest również ich czytelność.

Na dwójkę graczy Neuroshima, podobnie jak opisywany wcześniej Pan Lodowego Ogrodu, przypomina trochę szachy. Wymiana ruchów i naprzemienne psucie szyków przeciwnika łączy planszówkę z tą klasyczną grą. Różnica polega jednak na tym, że dociąg żetonów jest losowy, co często jednej osobie pomaga, a drugiej szkodzi. Na trójkę i czwórkę graczy robi się jeszcze bardziej nieprzewidywalnie. Możliwe są sojusze (nie oszukujmy się – najczęściej chwilowe), warto wspomnieć także o tym, że nie opłaca się zacząć wygrywać jako pierwszy. Prawie na pewno reszta graczy rzuci się wtedy na „szczęśliwca” i w ten sposób pierwsi będą ostatnimi ;).

Podsumowując, jeśli komuś nie przeszkadza duża losowość w grach strategicznych, Neuroshima Hex powinna mu się spodobać. Jest to regrywalna (czemu sprzyja dodatkowo ogrom dostępnych dodatkowych armii), niezbyt skomplikowana i stosunkowo szybka planszówka. Między elementami przypadkowości i strategii istnieje tu równowaga, a wadę (jeśli za taką uznać losowość) da się obrócić w zaletę – prawdziwym mistrzem można się stać, jeśli nauczy się, jak wychodzić z trudnych sytuacji!